Als je me vraagt wat ik het liefste doe, dan begin ik te sprankelen. Vervolgens vertel ik vol passie over hoe gaaf mijn wandeltochten in de natuur zijn. En hoe nuttig.
Want daar ‘leef’ ik pas echt; wandelschoenen aan, dwars door bossen en landerijen. Mijn hond dartelend voor me uit, een stok in zijn bek. Vogels, wind in de bomen en regendruppels op mijn gezicht reizen met me mee. Doe ik dagelijks, want daar, in de natuur, daar laad ik op. Daar tank ik de energie die me in staat stelt niet overspoeld te raken.
Zo doe ik dat nu. Ik had het te lang, te druk met andere dingen om te ontdekken wat voor mij als persoon belangrijk is.
Gek genoeg had ik het vooral druk met de hooggevoeligheid van mijn kinderen (inmiddels gewone, dwarse pubers) die als baby al ongewoon heftig reageerden op de wereld om hen heen. Iemand opperde hooggevoeligheid, en dat paste. Ik las vervolgens bibliotheek en internet leeg over hooggevoeligheid.
Ondertussen leefde ik mijn leven, zorgde voor mijn gezin en bouwde aan mijn praktijk als ergotherapeut. Altijd druk met en voor anderen. Nauwelijks tijd voor mezelf.
Het was een stressvolle, verwarrende en onzekere fase in mijn leven. Veel zekerheden vielen weg. En mijn lijf sputterde tegen. En pas toen, toen ook mijn lijf riep: ‘stop!’, lukte het om stil te staan. Was er tijd voor introspectie. Stomverbaasd dat ik het al die tijd over het hoofd had gezien, viel het ‘ik ben zelf natuurlijk ook hooggevoelig!’-kwartje.
Ik volgde de opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige en de ACT opleiding en zo vielen de laatste stukjes op zijn plek. Ik leerde op een nieuwe manier naar mezelf te kijken en begreep ook de dynamiek in mijn gezin beter. En mijn eigen rol daarin. Langzaam werd duidelijk dat het roer om moest. Dat ik mijn Eigen Wijze Weg moest gaan bewandelen.
En dat doe ik dus nu!
Terwijl ik de opleiding tot hooggevoeligheidsdeskundige volgde, betrok ik de kennis die ik daar opdeed steeds vaker in mijn ergotherapiebehandelingen. Opvallend vaak openbaarde deze nieuwe benadering inzichten, verbanden en oorzaken die eerder verborgen waren gebleven. Ook bij cliënten die ik al langer in behandeling had. Nieuwe openingen werden gevonden, talenten ontdekt. Dit waren vaak prachtige, emotionele momenten. Momenten waar je het voor doet.
Door al deze positieve inzichten werd steeds duidelijker dat ik mijn reguliere ergotherapeutische sessies wilde omvormen en mij ging richten op personen met chronische pijn en vermoeidheid in combinatie met eventuele hooggevoeligheid.
Vanuit mijn vak als ergotherapeut leer ik mensen omgaan met hun beperkingen. Chronische pijn; hoe iets zo onzichtbaars zo’n verregaand effect kan hebben, heeft daarbij mijn bijzondere interesse. Via opleidingen en bijscholing heb ik mij gespecialiseerd in het behandelen van mensen met chronische pijn. Hierbij zet ik ook indien nodig mijn expertise als hooggevoeligheidsdeskundige in voor een passende, op maat gemaakte behandeling.
Praktische handvatten, ervaringsgerichte oefeningen, concrete activiteiten en acceptatie vormen de elementen van een gezamenlijke reis die de kwaliteit van leven maximaliseert.
Voor de cliënt heet dat weliswaar een 'Eigen Wijze Weg', maar om deelgenoot te mogen zijn van die reis, dat is waarom ik doe wat ik doe.
